Mara’s telefoon trilt op haar bureau. Een bericht van Job.
"Vanavond. 20:00. Trek iets elegants aan. Geen vragen."
Ze fronst en staart even naar het scherm. Geen vragen? Hij kent haar nog niet goed genoeg om te weten dat ze niet zomaar bevelen opvolgt. Maar toch... haar vingers blijven boven het toetsenbord hangen. Ze zou kortaf iets terug kunnen sturen, hem laten weten dat zij de controle heeft. Toch doet ze het niet. Met een lichte siddering van opwinding sluit ze het bericht en bijt op haar lip. Wat als ik het gewoon laat gebeuren? Wat als ik voor één avond niet degene ben die alles bepaalt?
Ze besluit het spel mee te spelen.
Om klokslag acht uur stapt Mara het exclusieve restaurant binnen. De verlichting is zacht, intiem, en de sfeer druipt van luxe en verleiding. Job zit al aan een tafel in de hoek, een glas whisky in zijn hand, zijn blik donker en intens. Zijn ogen glijden langzaam over haar heen, van haar rode lippen tot de diepe split in haar zwarte jurk. Een goedkeurend knikje. Hij vindt het mooi. Ze voelt hoe haar huid warm wordt onder zijn blik. Zonder een woord te zeggen neemt ze tegenover hem plaats. Hij leunt iets naar voren. "Zo," zegt hij, zijn stem laag en beheerst. "Ik ben blij dat je bent gekomen." Ze trekt één wenkbrauw op. "En als ik dat niet had gedaan?" Zijn mondhoeken krullen speels omhoog. "Dan had je de kans gemist om te ontdekken hoe het voelt om de controle los te laten." Een elektrische lading trekt door haar lichaam. Ze wil iets terugzeggen, hem laten weten dat zij altijd degene is die bepaalt. Maar diep vanbinnen weet ze dat hij gelijk heeft.
"Sluit je ogen," zegt hij plotseling. Ze werpt hem een vragende blik toe. "Gewoon. Doe het Mara." Aarzelend gehoorzaamt ze. In het schemerige restaurant, omringd door fluisterende stemmen en het zachte getik van glazen op tafels, voelt ze hoe de wereld om haar heen vertraagt. Zijn vingers raken zachtjes de rug van haar hand. Een lichte streling. "Merk je hoe anders het voelt als je niets ziet?" Ze slikt. "Ja."
Zijn aanraking glijdt naar haar pols, subtiel maar doelgericht. Zijn stem is nauwelijks meer dan een fluistering. "Ik zou je hier en nu kunnen aanraken, en je zou niet eens weten hoe of waar." Haar ademhaling versnelt. Hij heeft gelijk. En het ergste? Ze wil het. Ze wil het voelen. Na het diner leidt Job haar zwijgend mee naar buiten, zijn hand losjes op haar onderrug. "Kom met me mee," zegt hij. Geen bevel. Een uitnodiging. Mara knikt. Een paar minuten later bevinden ze zich in een luxe penthouse. Wanneer de deur achter hen in het slot klikt, draait hij zich langzaam naar haar om. "Vanavond, Mara, laat je alles los." Zijn stem is diep, vastberaden. Haar adem stokt. Een golf van opwinding schiet door haar heen.
Job loopt naar haar toe, grijpt haar pols en plaatst haar hand op de knopen van zijn overhemd. "Maak mijn knopen los." Ze doet het. Langzaam, knoop voor knoop. De hitte straalt van zijn huid af terwijl ze het overhemd over zijn brede schouders laat glijden. Haar vingers dwalen over zijn gespannen borst, lager… Maar nog voordat ze verder kan gaan, pakt hij haar polsen vast en drukt ze tegen de muur. Een schok van verlangen schiet door haar heen. Zijn lichaam staat strak tegen het hare gedrukt, zijn ademhaling zwaar en beheerst. Hij leunt naar haar toe, zijn lippen slechts millimeters van de hare verwijderd. "Je hebt geen idee," fluistert hij ruw, "hoe lang ik hier al op wacht."
Zijn mond vindt de hare en de kus is diep, bezitterig, vol honger. Zijn handen verkennen haar lichaam, glijden over haar heupen, trekken haar dichter tegen zich aan. Hij drukt zijn dij tussen de hare en een onbedwingbare kreun ontsnapt uit haar mond. Hij grijnst, zijn stem laag en vol belofte. "Voel je dat?"
Ja. Ze voelt het. Ze voelt hoe hij tegen haar aan drukt, hoe zijn harde, onmiskenbare grote pik zich tegen haar buik duwt. Haar adem stokt terwijl hij zijn handen onder de stof van haar jurk laat glijden, zijn vingers over haar blote huid. "Hmm, geen ondergoed?" Zijn stem is hees, plagerig. "Goed zo meisje." Haar lichaam trilt van verlangen. Job kantelt haar kin omhoog en kijkt haar diep in de ogen. "Ik ga je laten voelen hoe het is om niet degene te zijn die bepaalt." Hij draait haar om, drukt haar handen tegen het koude glas van de raampartij, terwijl zijn mond haar hals kust, haar schouder, haar ruggengraat. Ze voelt zijn handen haar jurk omhoog schuiven, zijn vingers die haar dijen verkennen, langzaam, tergend… Ze hapt naar adem als zijn hand haar stevig vastpakt, haar lichaam volledig overgenomen door de spanning. Dan voelt ze hoe hij zich tegen haar aandrukt, hard klaar om haar over te nemen. Zijn adem is warm in haar oor als hij fluistert:
"Ben je klaar om je controle écht los te laten, Mara?" Mara voelt het koude glas tegen haar handpalmen terwijl Job haar lichaam tegen de glazen raampartij drukt. De stad beneden hen is levendig, de lichten fonkelen in de nacht, maar in dit moment bestaat er niets anders dan hem—zijn aanraking, zijn ademhaling, zijn onmiskenbare honger naar haar.Zijn vingers dwalen over haar dijen, tergend langzaam. Ze voelt hoe zijn lichaam tegen haar aan leunt, zijn harde pik onmiskenbaar tegen haar rug. Haar ademhaling versnelt, haar borstkas rijst en daalt in korte, haperende bewegingen.
Hij laat zijn handen over haar lichaam glijden, zijn lippen drukken zachte, open mondige kussen in haar nek. “Je bent zo ongeduldig, hè?” fluistert hij, plagend. “Maar ik wil dat je voelt, écht voelt, wat het betekent om niet in controle te zijn.” Zijn vingers trekken haar jurk verder omhoog, blootstellend wat al nat en klaar voor hem is. Ze voelt hoe hij achter haar beweegt, hoe hij haar benen iets verder spreidt met zijn knie, haar volledig open voor hem.
Dan, een hete adem in haar oor. “Je hebt geen idee hoe graag ik je zo heb gewild.” Zijn hand glijdt tussen haar benen en een kreun ontsnapt uit haar mond als hij haar teder maar doelgericht raakt. Zijn vingers spelen met haar, plagerig en tergend langzaam, alsof hij haar uitdaagt, haar wil horen smeken. Ze duwt haar heupen iets naar achteren, zoekt meer frictie, maar hij trekt zich net genoeg terug om haar te laten wachten.
"Niet zo snel," fluistert hij. "Ik bepaal het tempo. Mara’s nagels krassen zacht over het glas terwijl hij haar met één hand op haar heup vasthoudt, de andere tussen haar benen, zijn vingertoppen dansend over haar gevoelige huid. Ze voelt zich machteloos onder zijn aanraking, volledig overgegeven aan zijn wil.
“Ik wil je,” hijgt ze. Haar stem is bijna smekend, en ze voelt hoe Job’s lichaam even bevriest—alsof haar woorden hem nog verder aansteken. "Zeg het nog eens," gromt hij. Zijn vingers glijden dieper, vinden haar precies waar ze hem nodig heeft."Ik wil je," fluistert ze. En dat is het laatste zetje dat hij nodig heeft.
Met een vloeiende beweging trekt hij zijn broek en boxer verder naar beneden, zijn pik drukt direct tegen haar aan. Ze voelt hoe hij zijn lengte langs haar strijkt, de warmte, de honger. Zijn handen omklemmen haar heupen steviger. “Voel je dat?” fluistert hij hees. “Je hebt me wild gemaakt vanaf het moment dat je tegen me aan botste in dat kantoor.” Zijn stem alleen al zorgt voor rillingen door haar hele lijf.
Dan, zonder waarschuwing, dringt hij langzaam bij haar naar binnen. Een gesmoorde kreun ontsnapt uit haar mond terwijl haar lichaam zich om hem vormt, hem volledig verwelkomt. Job vloekt zacht en klemt zijn vingers steviger rond haar heupen. “Verdomme, Mara…” Zijn adem is zwaar, hij laat zijn hoofd even tegen haar schouder rusten, alsof hij zichzelf onder controle moet houden. Hij beweegt langzaam, doelgericht, zijn harde pik vult haar volledig op. Mara’s voorhoofd rust tegen het koude glas terwijl haar lichaam zich volledig overgeeft aan de sensatie. Haar ademhaling is gejaagd, haar nagels drukken in de raampartij. Hij trekt zich bijna volledig terug, alleen om zich opnieuw diep in haar te begraven. “Je voelt zo lekker,” hijgt hij, zijn tanden zacht in haar schouder zettend. “Zo ongelooflijk geil.”
Zijn tempo neemt toe, zijn bewegingen worden krachtiger. Elke stoot duwt haar verder tegen het glas, haar hele lichaam is overgeleverd aan hem. Haar mond is open, geluidloze kreunen verlaten haar lippen. Ze kan zichzelf niet meer beheersen. "Job... ik kan niet meer..." haar stem trilt van genot. "Jawel," mompelt hij. "Je kunt nog veel meer."Zijn hand glijdt naar voren, zoekt en vindt haar meest gevoelige plek. De extra stimulatie duwt haar over de rand. Haar hele lichaam verkrampt, haar spieren trekken samen rond hem terwijl haar orgasme haar overspoelt als een warme golf. Hij vloekt ruw en trekt haar nog steviger tegen zich aan, één diepe, laatste stoot en dan… hij verliest zichzelf volledig in haar. Zijn hele lichaam trilt, zijn ademhaling zwaar en schokkerig terwijl hij haar naam fluistert tegen haar hals. Langzaam laat hij haar los, hun lichamen nog steeds met elkaar verweven. Zijn handen glijden zacht over haar huid, alsof hij haar wil kalmeren na de storm.
Hij draait haar voorzichtig om en kijkt haar diep in de ogen. "Ik zei toch dat ik je zou laten voelen?" Mara grijnst, haar lichaam nog steeds sidderend van het genot. Ze strekt zich langzaam uit en drukt een speelse kus op zijn lippen. "Ja," fluistert ze. "En je hebt gelijk... ik ben nog lang niet klaar met dit spel."
De hitte tussen hen is nog maar net weggeëbd als Job haar voorzichtig tegen zich aan trekt. Zijn ademhaling is nog steeds onregelmatig, zijn handen rusten op haar heupen, alsof hij haar nog even niet los wil laten. Mara voelt de tintelingen nog in haar lichaam, haar hoofd leunt kort tegen zijn schouder.
Even is er alleen stilte. Het zachte gezoem van de stad onder hen, hun lichamen nog altijd tegen elkaar aan. Maar dan, heel langzaam, sijpelt de realiteit binnen. Haar blik dwaalt naar hun weerspiegeling in het glas. Haar lichaam tegen het zijne, haar jurk half opgestroopt, zijn overhemd open, hun huid nog warm van wat ze net hebben gedaan. Ze slikt. Dit was geen gewone opwelling. Dit was intens. Onmiskenbaar. Onvermijdelijk. En tegelijk onmogelijk.
Ze dwingt zichzelf een stap naar achteren te zetten en voelt direct de leegte van zijn aanraking. Job kijkt haar aan, zijn blik nog donker van verlangen, maar hij ziet het ook. De aarzeling in haar ogen. De twijfel.
“Wat is er?” vraagt hij zacht. Mara haalt diep adem en strijkt met haar handen over haar jurk om zichzelf weer te fatsoeneren. “Dit… wij…” Ze zoekt naar de juiste woorden, maar ze komen niet gemakkelijk. Zijn kaak spant zich iets aan. “Je gaat zeggen dat dit niet kan.” Ze knikt langzaam. “Zakelijk gezien… nee. Het kan niet, Job. Ik ben je CFO. Jij bent onze accountmanager. Mijn vader, mijn broers, de hele zaak—dit zou een ramp zijn als het uitkomt.” Job zucht diep en laat zijn hoofd even achterover zakken tegen het glas. Dan kijkt hij haar weer aan, en in die blik leest ze iets wat ze liever niet had willen zien. Een mengeling van frustratie en onuitgesproken verlangens. "Maar het is al gebeurd, Mara," zegt hij laag. "En je kunt niet ontkennen dat je het wilt. Net zo erg als ik."
Ze voelt de waarheid van zijn woorden branden in haar borst. Nee, ze kan het niet ontkennen. Maar sommige dingen zijn simpelweg te riskant. Ze strekt haar hand uit en strijkt met haar vingers langs zijn kaak. “Het was…” Haar stem hapert. “Dit was ongelooflijk. Maar het stopt hier.” Job kijkt haar een paar seconden aan, alsof hij haar woorden wil testen, wil zien of er nog ruimte is om haar op andere gedachten te brengen. Maar dan knikt hij langzaam. “Als dat is wat je wilt,” zegt hij, al klinkt zijn stem niet helemaal overtuigd. Ze forceert een kleine glimlach. “Dat is wat nodig is.”
Ze draait zich om, loopt naar haar tas en pakt haar spullen. Ze voelt hoe Job haar nakijkt, hoe hij haar nog steeds wil. En verdomme, ze wil hem ook. Maar soms moet verlangen wijken voor verstand. Net voordat ze de deur opent, blijft ze staan. Ze kijkt over haar schouder naar hem, zijn overhemd nog steeds los, zijn blik intens.
“Geen spijt?” vraagt hij zacht. Haar lippen krullen lichtjes omhoog. “Geen seconde.” Ze neemt zijn hoofd tussen haar handen en kust hem nog hartstochtelijk. En dan verdwijnt ze in de nacht, haar hakken tikkend op de marmeren vloer. Haar lichaam schreeuwt om nog een keer terug te kijken. Om zich nog een keer om te draaien en zich over te geven. Maar haar verstand wint. Dit was het. Dit moest het zijn.
Toch weet ze één ding zeker. Dit… dit zal haar niet snel loslaten.