De zachte bel van het vliegtuig klonk door de cabine terwijl passagiers zich in hun stoelen installeerden. Emma streek haar jurk glad terwijl ze naar haar stoel liep, 5A, in de business class. Een luxe die ze zichzelf zelden toestond, maar deze vlucht naar Singapore was een kans die ze niet kon laten liggen. Ze was er klaar voor om eindelijk wat tijd voor zichzelf te hebben.
Naast haar zat een man, gekleed in een strak wit overhemd en een donkerblauwe pantalon. Zijn kaaklijn was scherp, zijn haar perfect gestyled, en hij straalde een nonchalante zelfverzekerdheid uit. Terwijl hij opkeek van zijn boek, ontmoetten zijn ogen de hare. Een lichte glimlach gleed over zijn gezicht.
“Je hebt geluk met de beste plek in de cabine,” zei hij, terwijl hij een hand uitstak. “Ik ben Nathan.”
Emma glimlachte terug, zijn hand was warm en stevig. “Emma,” zei ze zacht. “Het lijkt erop dat we elkaars gezelschap zijn voor de komende elf uur.”Het gesprek kwam al snel op gang. Hun stemmen fluisterden boven het zachte gezoem van het vliegtuig uit, en de spanning tussen hen bouwde zich ongemerkt op. Elke keer dat hun handen elkaar per ongeluk raakten, leek het alsof een elektrische schok door hen heen ging.Tijdens het diner serveerde de stewardess een glas champagne, en terwijl ze proostten, merkte Emma hoe Nathan’s ogen net iets langer op haar lippen bleven hangen. Ze voelde haar wangen warm worden, maar ze wendde haar blik niet af.
Na een paar uur begon de cabine stil te worden. De lichten werden gedimd, en de meeste passagiers leken zich in hun dekens te wikkelen voor de nacht. Emma voelde een zachte aanraking tegen haar arm. Nathan leunde naar haar toe, zijn stem laag en schor.“Heb je ooit een privévlucht in een vliegtuig genomen?” fluisterde hij met een ondeugende grijns. Emma hapte naar adem, haar hart bonkte in haar borst. “Nog nooit,” antwoordde ze, haar stem net zo zacht. Nathan keek even om zich heen, alsof hij zeker wilde weten dat niemand keek, en maakte toen een subtiel gebaar richting de toiletten achterin de cabine. Emma slikte. Ze wist dat dit waanzin was, maar de spanning tussen hen was bijna ondraaglijk.
Een paar minuten later stond ze op, zogenaamd om zich even uit te rekken. Nathan volgde haar kort daarna. In de krappe ruimte van het businessclass-toilet rook ze zijn geur – een mengeling van hout en musk – nog voordat ze om kon kijken. Zijn handen grepen haar heupen en hij drukte haar tegen de wand. Hun lippen vonden elkaar, en ze zoenden elkaar hongerig.
De beperkte ruimte leek de spanning alleen maar te versterken. Hun ademhaling mengde zich met het gedempte geluid van de vliegtuigmotoren. Het was een riskante onderneming, maar geen van beiden leek dat iets te kunnen schelen. Nathan liet zijn handen over haar lichaam glijden en schoof haar jurk omhoog. Zijn vingers streelden haar lies, en haar adem stokte. Ze trok hem dichter tegen zich aan, voelde zijn harde lichaam en zijn voelbare erectie, en begon tegen hem aan te bewegen.
"Schuif je slipje opzij," fluisterde hij in haar oor. Ze hoorde de rits van zijn broek opengaan, en voordat ze het wist, gleed hij moeiteloos in haar. Hij drukte haar harder tegen de wand en bewoog snel, diep en intens. Staande seks bracht haar altijd razendsnel tot een hoogtepunt. Haar kreun in zijn oor kondigde aan dat ze op het punt stond te komen. "Ik ga komen," fluisterde ze hees. Hij gromde terug: "Hmm, Emma, ik ook."
Ze vielen in elkaars armen, uitgeput door dit heerlijke, spannende avontuur op grote hoogte. "Ik heb dit nog nooit gedaan," zuchtte Emma, "maar jeetje, wat ben jij lekker." Nathan grijnsde. "En jij hebt me lid gemaakt van de Mile High Club."Met een glimlach fristen ze zich op, alsof er niets was gebeurd. Toen ze eindelijk terugliepen naar hun stoelen, blozend en licht grinnikend, hielden ze zich stil. Onder de dekentjes vonden hun handen elkaar weer. De spanning tussen hen was onmiskenbaar; elke aanraking leek als vuur over hun huid te kruipen.
De rest van de vlucht was een wervelwind van blikken, verborgen glimlachjes en subtiele aanrakingen. Tegen de tijd dat ze landden, wist Emma zeker dat ze nooit meer naar een vliegtuig zou kijken zonder aan Nathan te denken.