De regen tikte zacht tegen het raam, maar Eva hoorde het nauwelijks. Ze zat op de rand van de leren bank, haar knieën opgetrokken onder een fluwelen plaid, met haar laptop op schoot. Op het scherm gloeide het discrete, logo van Caviar de la Nuit. De besloten community. Haar geheime ruimte. Hun geheime ruimte.
Lucas kwam net de kamer binnen, twee glazen wijn in zijn handen. Donkere rode wijn, bijna zwart in het schemerlicht. Hij gaf haar één glas zonder iets te zeggen, en ging naast haar zitten. Hun schouders raakten elkaar net niet.
Ze had de chat geopend. "LaRoseNoire & L'HommeObscur" - een knap stel waarmee ze de laatste weken veel berichten hadden uitgewisseld. Er was iets in hun schrijfstijl, hun subtiliteit. Geen platte woorden over seks, geen gekke dingen. Enkel digitale verleiding. "Wat zouden jullie doen, mochten we in dezelfde kamer zijn?" - L'HommeObscur
Eva glimlachte. Haar vingers bleven even boven het toetsenbord hangen. Lucas boog zich iets dichter naar haar toe, zijn hand op haar dij, zonder beweging. Alleen warmte en nieuwsgierigheid. Ze typte traag:
"Zwijgen. Kijken. Ademhalen. En wachten tot de eerste durft te beginnen."Ze drukte op enter. Een paar seconden gingen voorbij. Lucas keek haar aan, die typische scheve glimlach op zijn gezicht. "Durven wij genoeg?" vroeg hij zacht. Er kwam weer een berichtje binnen op de chat, een diepe ademhaling voor beiden toen ze het berichtje opende.
"Mooie woorden. Willen jullie ons ontmoeten? In het echt?"
"Volgend weekend is er een bal. Le Bal des Miroirs."
"Wij gaan. Als jullie durven, vinden we elkaar daar."
Eva voelde haar hartslag in haar keel. Ze keek op naar Lucas. Zijn blik was donker, maar niet gesloten. Er was iets in zijn ogen, honger naar pure verleiding, misschien. En verlangen naar iets onbekends. Ze wist wat haar antwoord zou zijn. Niet met woorden, maar met een klik. De week die volgde kroop voorbij. Overdag was alles normaal, werk, boodschappen, tandenpoetsen met de kinderen. Maar 's avonds, als de stilte viel en hun lichamen elkaar vonden, voelde het anders. Trager. Dieper. Elk kusje duurde langer. Elke aanraking bleef hangen. Op vrijdagavond lagen de outfits klaar. Eva had haar lingerie met zorg gekozen: een set van zwart kant, haast doorzichtig, verfijnd tot in de kleinste details. Daaroverheen droeg ze een eenvoudige zijde jurk die ondanks de eenvoud zo stijlvol was. Perfect om daar van haar schouders te laten glijden en een avond vol verleiding in te stappen. Lucas droeg een donkergrijs maatpak en een fluwelen masker dat zijn ogen bijna volledig bedekte. Alles strak, stijlvol, en bloed sexy! "Zeker dat je dit wilt?" vroeg hij nog, terwijl hij haar ketting vastmaakte. Zijn stem was laag, maar onder die rust lag dezelfde opwinding die zij voelde. "Ik wil weten hoe verlangen voelt," zei Eva in de taxi "als je niets zegt, alleen kijkt."
De lange oprijlaan naar het kasteel was nauwelijks verlicht. Slechts hier en daar een lantaarn met warm, gouden licht dat over het natte grind glinsterde. Het kasteel doemde op uit de mist, oud en elegant, en net mysterieus genoeg om het gevoel te geven dat de werkelijkheid buiten bleef. Hierbinnen zou alles anders zijn. De ontvangsthal was gedempt verlicht, met kandelaars die schaduwen wierpen op hoge muren. Maskers overal. Iedereen anoniem, maar gekleed met zorg, stijl en elegantie.
Een vrouw in rode fluwelen jurk begeleidde Eva naar de lounge voor dames. Daar, in een ruimte vol spiegels en zacht licht, gleed de jurk geruisloos van haar schouders. Ze stond in enkel haar lingerie, maar voelde zich geen seconde naakt. Alleen krachtig. Kalm. Op scherp. Toen ze terugkeerde naar Lucas in de balzaal, gleed zijn blik langzaam over haar heen. Geen woorden. Alleen die blik. En alles wat daarin zat.
Aan de rand van de dansvloer stond een ander koppel. De vrouw had een donkerpaars masker, haar partner straalde stille controle uit. Oogcontact. Een knik. Een glimlach. Herkenning. Het spel was begonnen. Ze ontmoetten elkaar zonder haast. Sophie - LaRoseNoire - sprak als eerste, haar stem warm en laag. "Eva, neem ik aan?" Eva knikte. De mannen zwegen, maar de blikken die ze uitwisselden spraken. Sophie leidde hen naar een nis, half verscholen achter fluwelen gordijnen. Binnenin stonden lage banken, champagne, en spiegels die elke blik weerkaatsten tot in het oneindige. Ze namen plaats. Niet tegenover, maar rondom elkaar. Als spelers in een cirkel die wachten op het startschot.
Er werd weinig gezegd. Alleen gekeken. Aangeraakt zonder te grijpen. Een knie die net de ander licht raakte. Een vingertop die bleef hangen. Sophie boog zich naar Eva toe, hun lippen vonden elkaar zacht, warm. Geen haast. Geen strijd. Alleen huid op huid. Lucas keek toe. Zijn hand rustte op haar onderrug, zijn duim tegen de rand van haar lingerie. Damien's pink raakte even zijn hand. Geen reactie, maar ook geen terugtrekking. De spanning was tastbaar, als warme adem op een naakte hals. Toen de kus werd verbroken, hing er stilte. Eva's hart bonsde, maar haar hoofd was helder. Nog niets was zeker. Alles was mogelijk. Sophie streek een pluk haar achter haar oor. "Jullie smaken naar meer," fluisterde ze. En niemand zei iets meer. Want het spel - het echte spel - was nog maar net begonnen. Sophie en Damien waren de eersten die zich losmaakten van de nis. Alsof ze aanvoelden dat het tijd was om verder te gaan. Sophie draaide zich even om, strekte haar hand naar Eva uit, geen dwingende uitnodiging, eerder een stil gebaar. Een keuze.
Eva stond op, haar lichaam licht gespannen, maar alert. Lucas volgde haar beweging zonder iets te zeggen. Ze lieten hun glazen achter. Alles wat ze nodig hadden, droegen ze al bij zich. De dansvloer was een wereld op zich. Geen felle lichten of opzwepende muziek, maar schaduwen, warme tinten en een langzaam, meeslepend ritme. De muziek was diep, doordringend, met een constante bas die door je heen trok. Het was geen ruimte om te feesten, maar om te voelen. Lichamen bewogen tussen elkaar door. Niet wild, niet opdringerig. Alles was traag en gecontroleerd. Aanrakingen waren subtiel, soms nauwelijks zichtbaar, maar voelbaar in elke vezel van je lijf. Sophie draaide zich tegen Damien aan, haar rug tegen zijn borst. Haar armen gleden langzaam omhoog, haar hoofd leunde tegen zijn schouder. Zijn handen volgden haar bewegingen - beheerst en zonder haast, alsof hij haar ritme volgde, niet stuurde.
Eva stond nog even stil. Keek. Haar ogen vonden Sophie's, en daarin lag geen verwachting, alleen een stil soort erkenning. Lucas kwam achter haar staan. Zijn handen vonden haar heupen, rustig en stevig. Zijn borst tegen haar rug, zijn adem dichtbij haar oor. Ze leunde tegen hem aan, hun lichamen begonnen zacht mee te bewegen op de muziek. Geen dans, geen routine. Alleen ritme. Samen.
Voor hen danste Sophie. Haar ogen bleven op Eva gericht terwijl ze haar lichaam langzaam dichterbij bracht. Eva voelde hoe hun benen elkaar raakten, hoe Sophie's hand even over haar arm gleed. Hun bewegingen waren in elkaar verweven, alsof hun lichamen elkaar al kenden, al eerder hadden aangeraakt in een droom die nu werkelijkheid werd.
Sophie liet haar vingers over Eva's kaaklijn glijden, haar gezicht dichtbij. Ze raakten niet meteen elkaars lippen, alleen elkaars adem. Eva voelde haar hartslag versnellen, niet door spanning, maar door verlangen. Ze draaiden om elkaar heen, vonden elkaars handen, hun lichamen kort tegen elkaar.
Lucas en Damien bleven op korte afstand, hun ogen gericht op wat zich tussen de vrouwen ontvouwde. Niet jaloers. Niet passief. Ze waren deel van het geheel, zelfs als ze niets zeiden of deden. Hun aanwezigheid was voelbaar. Eva voelde hoe haar huid reageerde op elke aanraking, elke blik. Er werd niet meer gefluisterd, niet
meer gespeeld met woorden. Alleen met lichamen, met afstand, en met de keuzes die ze elkaar lieten maken. En ergens, in een spiegel aan de zijkant van de zaal, ving Eva een glimp van zichzelf op. Niet zoals ze zichzelf kende. Maar precies zoals ze zich hier mocht zijn.
Sophie nam Eva’s hand en leidde haar naar de rand van de zaal, naar een open doorgang waarachter slechts kaarslicht zichtbaar was. Maar nog voor ze samen de drempel overstaken, kwam Damien dichterbij — langzaam, zelfverzekerd. Hij legde zijn hand zacht op Eva’s onderrug, en keek haar aan met een blik die rust uitstraalde, maar ook iets vroeg. Eva keek naar Sophie. Tot haar verrassing stond Lucas nu naast haar. Hun blikken kruisten elkaar, en in een fractie van een seconde begreep Eva wat er gebeurde. Wat er mocht gebeuren.
Een glimlach speelde rond Sophie’s mond terwijl ze zich naar Lucas draaide, haar vingertoppen over zijn kaaklijn gleden. Hij bleef roerloos staan, zijn blik niet afgewend, zijn lichaam ontspannen. Sophie kwam dichterbij, haar borst licht tegen zijn, en boog haar hoofd iets. Hun lippen raakten elkaar eerst voorzichtig, verkennend, daarna langer, met meer intentie. Lucas antwoordde kalm, beheerst. Zijn handen rustten op haar taille, niets forcerend, alles ontvangend. Eva draaide zich naar Damien toe. Hij stond dichtbij. Groot, stil. Ze voelde zijn hand over haar zij glijden, omhoog tot net onder haar borst. Geen haast. Alleen contact. Toen ze haar hand op zijn borst legde, keek hij haar even aan alsof hij haar toestemming zocht, of juist bevestiging gaf. Hun lippen ontmoetten elkaar. Zijn kus was traag, vol aandacht, zonder de urgentie die ze van Lucas kende. Anders. Maar even intens.
De vier lichamen vonden een nieuw ritme. Geen koppels meer, geen vaste lijnen — alleen aanraking, beweging, een schuiven van grenzen. Lucas en Sophie dansten dicht tegen elkaar, hun lichamen in elkaar gevouwen, handen die gleden over schouders, ruggen, dijen. De muziek was nog steeds hoorbaar, gedempt door afstand, maar voelbaar in elke beweging. Eva liet zich meevoeren door Damien, zijn hand die haar draaide, haar rug tegen zijn borst, zijn mond zacht in haar hals. Haar lichaam reageerde als vanzelf. Ze hield haar ogen even gesloten, liet zich voelen. Alleen dat. Niets anders.
En toen opende ze ze weer en keek recht in Lucas’ ogen, daar net voorbij Sophie’s schouder. Hij glimlachte. Niet jaloers, niet bezorgd. Alleen aanwezig. Ik zie je. Ik voel je. En dit is goed.
Sophie keek even achterom, haar vingers op Lucas’ borst. “We wisselen niet,” zei ze zacht, bijna ondeugend. “We delen.” Eva voelde hoe haar hartslag versnelde, hoe haar lijf tintelde van wat was en wat nog kon komen. Ze draaide zich om naar Damien, liet haar vingers langs zijn nek glijden, en zei zacht: “We spelen.” En in het warme, kaarsverlichte halfduister begonnen ze opnieuw te dansen op een plek waar niets moest, alles mocht, en waar aanraking meer zei dan woorden ooit konden.Ze verdwenen in een van de kleinere salons, net buiten de danszaal. De kamer was warm, bekleed met dikke gordijnen, de vloer zacht onder hun voeten. Slechts een paar kaarsen gloeiden langs de muren. Er stond een lage bank, spiegels in goud omlijst, een karaf water met glazen. Geen bed. Geen uitnodiging tot overgave. Alleen ruimte. En stilte.
Eva zat als eerste. Haar benen opgetrokken onder zich, haar ademhaling nog snel. Damien kwam naast haar zitten, op een armlengte afstand. Geen aanraking. Alleen zijn aanwezigheid. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. Hij keek haar rustig aan, en toen boog hij zich naar voren en kuste haar. Zijn hand vond haar dij, gleed erover met een vanzelfsprekendheid die niets eiste, maar alles vroeg. Haar hand rustte op zijn borst, voelde zijn hartslag onder haar vingers. Ze bewoog naar hem toe, hun lichamen dichter, hun adem gemengd. Er waren geen woorden nodig. Geen uitleg. Alleen voelen.Aan de andere kant van de kamer zat Lucas, Sophie in zijn schoot. Ze had haar armen om zijn nek geslagen, haar hoofd in zijn hals. Hij streelde haar rug, traag, zijn mond tegen haar slaap. Af en toe kuste hij haar kaaklijn, haar schouder, de holte van haar hals. Geen haast. Geen climax. Alleen nabijheid. Aanwezigheid. Spanning, ingetogen. Twee stellen. Vier lichamen. Eén ritme.
En toen alsof het bewust gekozen werd viel de muziek in de verte stil. Een zachte, afgeronde stilte. Geen abrupt einde, eerder een adem die ophield. Sophie richtte haar hoofd op. Eva keek op van Damien’s borst. Lucas streelde nog één keer over Sophie’s zij. Damien drukte nog één kus in Eva’s hals. En toen… kwamen ze overeind. Ze kleedden zich weer aan zonder haast. Geen woorden over wat geweest was. Geen vraag over wat het betekende. Alleen een blik. Een aanraking. En iets dat bleef hangen in hun lichamen spanning, warmte, honger. Bij het verlaten van de kamer keek Sophie nog één keer over haar schouder. “De volgende keer,” zei ze alleen.
En Eva glimlachte.
“Zeker weten.”