Claire had nooit eerder nagedacht over vrouwen op die manier. Ze had een liefdevolle man, een stabiel leven, en wist precies wie ze was. Dacht ze… Maar sinds Marly in haar wereld was verschenen, voelde alles… anders.
Elke dinsdag- en donderdagochtend was ze in de sportschool. Eerst gewoon omdat het een routine was, een manier om haar hoofd leeg te maken. Maar al snel werd het iets anders. Een verwachting. Een spanning die zich diep in haar lijf nestelde. Marly was anders dan alle vrouwen die Claire kende. Ze straalde een rauwe energie uit, iets ondeugends en heel vrij. Haar lichaam was gespierd op de juiste plekken, haar glimlach uitdagend, haar blik altijd een tikkeltje te intens. Soms leek het alsof Marly recht door haar heen keek, haar gedachten blootlegde voordat Claire ze zelf kon begrijpen.
Vandaag was het niet anders. Terwijl Claire haar squats deed, ving ze Marly’s blik in de spiegel. Ze leunde ontspannen tegen een toestel, waterflesje in de hand, maar haar ogen… die bewogen langzaam over Claire’s lichaam. Niet op een manier zoals vrouwen elkaar vaak bewonderden, nee. Dit was iets anders. Iets gevaarlijks. Een rilling gleed langs Claire’s ruggengraat. Ze probeerde zichzelf toe te spreken. Dit betekende niets. Ze was gewoon moe. Of misschien was het Marly’s aanwezigheid… te dichtbij, te intens.
Toen ze klaar was met haar workout, liep ze richting de kleedkamers. Haar huid was warm, haar gedachten onrustig. Ze had behoefte aan een moment voor zichzelf, even ademhalen, helder denken. Maar net toen ze haar sporttas van de bank wilde pakken, hoorde ze voetstappen achter zich. Een schaduw gleed over haar schouder. "Je hebt me afgeleid," klonk een lage, speelse stem vlakbij haar oor.
Claire verstijfde. Haar ademhaling haperde terwijl ze zich langzaam omdraaide en daar stond Marly. Zo dichtbij dat hun lichamen elkaar bijna raakten. "Wat bedoel je?" vroeg Claire, haar stem zachter dan ze wilde. Marly grijnsde en liet haar vingers vluchtig langs Claire’s pols glijden. De aanraking was nauwelijks merkbaar, maar de elektrische lading die het achterliet, liet Claire’s hart overslaan.
"Elke keer als jij hier bent," fluisterde Marly, "kan ik nergens anders meer op letten." Claire’s mond werd droog. Dit was absurd. Ze had een man. Ze had haar leven. Maar waarom stond ze hier dan, haar huid tintelend van de hitte die Marly bij haar losmaakte? "Ik… ik heb dit nog nooit…" begon ze aarzelend, zonder precies te weten wat ze wilde zeggen. Marly kantelde haar hoofd en bestudeerde haar met een zachte glimlach. "Dat hoeft ook niet," zei ze rustig. "Je hoeft alleen maar te voelen." Claire slikte. Ze wist dat ze moest weglopen. Dat ze dit niet kon laten gebeuren. Maar toen Marly zich een fractie dichterbij boog, haar adem warm tegen haar huid, wist ze niet meer zeker of ze het überhaupt wilde stoppen.
Claire voelde de spanning nog steeds in haar lichaam toen ze de sportschool uit liep. De koele buitenlucht deed niets om de hitte in haar huid te temperen. Haar gedachten leek op een achtbaan, de blik in Marly’s ogen, de flits van haar vingers langs Claire’s pols, die tinteling die haar diep vanbinnen raakte.
Dit was niet wie ze was. Ze had een man, een huwelijk waarin ze gelukkig was. Dus waarom voelde ze zich alsof ze op het randje van iets nieuws balanceerde? De rit naar huis duurde langer dan normaal. Niet omdat er meer verkeer was, maar omdat haar hoofd vol was. Ze probeerde te bedenken hoe ze dit moest vertellen en of ze het überhaupt moest vertellen. Maar toen ze de voordeur opende en David in de keuken zag staan, zoals altijd ontspannen, een kop koffie in zijn hand, wist ze dat ze het niet voor zich kon houden.
"Hey," zei hij met een glimlach. "Je kijkt alsof je een zware workout hebt gehad." Claire probeerde te lachen, maar het klonk geforceerd. "Zo zou je het kunnen noemen."
David trok een wenkbrauw op en zette zijn kopje neer. "Wat is er?" Hij was de man die haar als geen ander kon lezen, en voor wie ze een verrassing nooit geheim kon houden. Ze wist dat ze hier niet omheen kon. Ze hield van hem. Hij was haar thuis. En toch… voelde het alsof haar hele wereld net was gaan kantelen. "Ik moet je iets vertellen," begon ze, haar stem voorzichtig. David boog zich tegen het aanrecht en knikte. "Oké. Vertel." Claire nam een diepe ademhaling. "Er is een vrouw… in de sportschool. Marly. Ze…" Ze hapte naar woorden. Hoe kon ze dit uitleggen zonder het zelf helemaal te begrijpen? David bleef stil, zijn blik rustig. Hij wachtte. "Ze heeft iets met me gedaan," gaf Claire toe. "Ik weet niet wat het is. Het is… verwarrend. Ik voel iets, iets wat ik nooit eerder heb gevoeld. Niet voor een vrouw." David kantelde zijn hoofd en bestudeerde haar even. Maar in plaats van verbazing of boosheid, zag ze enkel nieuwsgierigheid in zijn ogen. "En?" vroeg hij uiteindelijk.
Claire slikte. "En ik weet niet wat ik ermee moet doen." Een korte stilte vulde de ruimte. David haalde diep adem en nam een slok van zijn whisky. "Wil je het verder onderzoeken?" Zijn vraag sloeg in als een mokerslag. "Wat?" Hij glimlachte. "Claire, ik ken je. Ik zie hoe dit je bezighoudt. Ik weet ook dat je altijd eerlijk tegen me bent geweest. Dus… als dit iets is wat je moet ontdekken, dan moet je dat doen." Claire staarde hem aan, haar hart bonkte. Dit was niet wat ze had verwacht. "Je geeft me een vrijbrief?"
David haalde zijn schouders op. "Ik geef je de kans om eerlijk te zijn naar jezelf. Dat is alles." Claire voelde haar ademhaling versnellen. Dit was een kans. Een mogelijkheid om te begrijpen wat ze voelde, zonder schuldgevoel. Maar durfde ze dat? "Ik weet niet of ik het wil," fluisterde ze. David stapte naar haar toe en legde zijn hand onder haar kin, tilde haar gezicht op zodat ze hem aankeek. "Dan doe je het niet," zei hij zacht. "Maar als je het wel wilt… weet dan dat ik je vertrouw." Haar lichaam trilde van emotie. De keuze was aan haar. En voor het eerst wist Claire niet zeker of ze nee zou zeggen…
De woorden van David bleven echoën in haar hoofd. "Ik geef je de kans om eerlijk te zijn naar jezelf. Dat is alles." Claire lag in bed, staarde naar het plafond terwijl haar gedachten bleven malen. Ze had niet verwacht dat hij haar deze ruimte zou geven. Ze had gerekend op jaloezie, op bezorgdheid en totaal niet op begrip. Maar nu de deur open was gezet, wist ze niet wat ze ermee moest. Haar lichaam wist het echter maar al te goed. Iedere keer dat ze haar ogen sloot, zag ze Marly weer voor zich. Die intense blik, de lichte aanraking die door haar huid leek te branden. Het was pure aantrekkingskracht, rauw en onbekend, en het deed iets met haar wat ze niet kon negeren.
Ze draaide zich op haar zij, keek naar David, die rustig ademhaalde in zijn slaap. Hij had haar vrijheid gegeven, maar de vraag was: durfde ze die te nemen?
De volgende ochtend voelde ze zich rusteloos. Haar vingers gleden meerdere keren over het scherm van haar telefoon, haar gedachten schommelden tussen verlangen en onzekerheid. Maar uiteindelijk opende ze de sportschool-app en zocht naar Marly’s profiel. Ze had haar ooit per toeval gezien in de ledenlijst, en nu… haar vinger bleef hangen boven de ‘bericht’-knop. Ze typte en wiste de woorden een paar keer. Uiteindelijk bleef er een eenvoudige boodschap over:
"Hey… zin om een keer samen te trainen?"
Niet te direct. Niet te onschuldig. Precies goed. De seconden voelden als minuten terwijl ze wachtte. Tot haar telefoon trilde.
"Klinkt als een goed plan. Wanneer?" Claire’s hart sloeg over. "Morgenavond?"
"Perfect. Ik kijk ernaar uit 😉" Ze legde haar telefoon neer, haalde diep adem. Dit was het. Ze had de eerste stap gezet. Nu was er geen weg meer terug.
De volgende avond stond Claire eerder dan normaal in de sportschool. Ze had zichzelf verteld dat het gewoon een training was, niets meer. Maar toen ze Marly binnen zag lopen, zelfverzekerd zoals altijd, haar blik direct op Claire gericht, wist ze dat ze zichzelf voor de gek hield. "Je bent vroeg," merkte Marly op terwijl ze haar fles water op een bankje zette.
Claire haalde haar schouders op, probeerde nonchalant te klinken. "Ik had zin om al te beginnen." Marly grijnsde. "Mooi. Dan hoop ik dat je tegen een beetje uitdaging kunt."
Wat volgde, was een intensere workout dan Claire ooit had gehad. Niet vanwege de oefeningen, maar vanwege de constante spanning tussen hen. Elke keer dat Marly haar hielp met een houding, haar handen op Claire’s heupen legde om haar te corrigeren, voelde Claire haar huid branden. Elk oogcontact duurde nét te lang. Tegen de tijd dat ze klaar waren, gloeide Claire’s huid niet alleen van de inspanning. Ze zaten samen op een mat, uithijgend, met hun rug tegen de muur. Marly keek haar aan, haar blik peilend.
"Je voelt het ook, hè?" vroeg ze zacht. Claire slikte. Dit was het moment. Ze kon lachen en alles wegnemen. Ze kon zeggen dat ze zich had vergist. Maar in plaats daarvan knikte ze. Marly schoof iets dichterbij. "Wat ga je ermee doen?" Claire wist het niet. Of misschien wist ze het wél, maar durfde ze het nog niet hardop te zeggen. Haar hand rustte naast die van Marly, hun vingers nauwelijks een centimeter van elkaar verwijderd. Het enige wat ze hoefde te doen, was haar hand iets bewegen. De keuze lag bij haar. En voor het eerst in haar leven had ze geen idee wat ze ging doen.
De vraag hing tussen hen in. Claire wist dat dit het moment was. Ze kon opstaan, afscheid nemen, doen alsof dit niets betekende. Maar diep vanbinnen wist ze: dit betekende wel iets.Langzaam, bijna aarzelend, bewoog ze haar hand. Hun vingers raakten elkaar, een vluchtige aanraking, maar de elektrische schok die door haar lichaam trok, was intens. Marly glimlachte nauwelijks merkbaar. Geen woorden, geen verdere vragen. Ze begreep het. "Kom," fluisterde ze, terwijl ze opstond en Claire’s pols zachtjes vastpakte. Claire liet zich leiden. Haar benen voelden licht, alsof ze op wolken liep of misschien op het randje van iets onomkeerbaars. Ze liepen naar de kleedkamers, waar het op dit late uur bijna leeg was. Claire’s adem stokte toen Marly haar een afgesloten hokje in trok en de deur achter hen dichtdeed.De stilte was zwaar, geladen. Claire kon haar eigen ademhaling horen, het kloppen van haar hart. Marly stond zo dichtbij, haar warmte was bijna tastbaar. "Je kunt nu nog terug," fluisterde Marly, haar stem laag, verleidelijk. Claire wist dat. Maar ze deed het niet. In plaats daarvan bracht ze haar hand naar Marly’s gezicht, gleed met haar vingers over die zachte huid die ze al zo lang had bewonderd. Marly sloot even haar ogen, alsof ze genoot van de aanraking. Toen opende ze ze weer, donker, intens, hongerig.
Claire voelde hoe Marly haar vingers langs haar kaak liet glijden, naar haar hals. De lichte aanraking zorgde voor kippenvel over haar hele lichaam. Ze had geen idee hoe dit moest, geen idee hoe ze zich zou moeten voelen maar haar lichaam wist het allang. Marly sloeg haar armen om Claire’s middel en trok haar dichterbij. De afstand tussen hen verdween volledig toen hun lichamen tegen elkaar drukten. Claire voelde de gespannen spieren onder Marly’s huid, de hitte, de zachte geur van haar huid. En toen gebeurde het. Marly’s lippen raakten de hare, voorzichtig maar doelgericht. Claire verstijfde een fractie van een seconde… een laatste restje twijfel maar toen ontspande ze zich en gaf zich over. De kus was anders dan alles wat ze kende. Zachter, sensueler, en tegelijkertijd gevuld met pure intensiteit.
Claire’s vingers gleden naar Marly’s rug, haar nagels krasten lichtjes over de stof van haar sporttop. Marly kreunde zacht, een geluid dat iets diep in Claire losmaakte. Ze kuste haar harder, ontdekte, proefde, verloor zich in het moment. De wereld bestond even niet meer. Er was alleen dit. Alleen haar. Toen ze eindelijk, hijgend, hun lippen van elkaar losmaakten, bleef Claire met haar voorhoofd tegen Marly’s leunen. Haar hele lichaam trilde, haar gedachten waren een warboel. Marly zakte langzaam op haar knieën en trok Claire’s strakke sportlegging omlaag, waarbij ze haar string direct meenam. Zonder aarzeling liet ze haar gezicht tussen Claire’s benen verdwijnen. Claire wist niet wat haar overkwam, maar ze gaf zich volledig over aan alles wat ze voelde in haar lijf. Een kreun ontsnapte haar mond toen ze twee vingers naar binnen voelde glijden. Oké… deze vrouw weet heel goed wat ze doet. Marly’s vingers bewogen steeds sneller, raakten precies de plekjes waarvan Claire dacht dat alleen David die kon vinden. Maar dit… dit was anders. Zachter en tegelijk intenser. Een warme hand gleed over haar borst, streelde haar huid terwijl de spanning zich diep vanbinnen opbouwde. Claire’s lichaam begon te schokken, haar ademhaling stokte, en toen werd alles wazig. Ze explodeerde in een golf van genot, haar lichaam kromde zich terwijl het orgasme haar overspoelde. Maar dit was niet zomaar een orgasme ze voelde hoe haar hele lijf losliet, hoe de druppels zich verspreidden over Marly’s gezicht.
Een onzeker lachje ontglipte Claire. Ze hapte naar adem en keek met grote ogen naar beneden. "Oeps… sorry," fluisterde ze. Marly likte langs haar lippen en keek haar grijnzend aan. "Geeft niks, sexy," zei ze speels.
"Dit was…" begon ze, maar ze wist niet hoe ze het moest afmaken. Marly glimlachte. "Dit was pas het begin." Claire lachte schamper, schudde haar hoofd. "Ik heb een man." Marly trok een wenkbrauw op en streek met haar duim over Claire’s onderlip. "En?" Claire beet op haar lip. Ze wist het antwoord niet. Misschien was dat niet erg. Misschien hoefde ze nog niets te weten. Het enige wat ze wist, was dat ze geen spijt had.Nog niet. En misschien… nooit…