De bas denderde als een tweede hartslag door haar borstkas. Lichten flitsen boven haar hoofd, neonkleuren die over lichamen speelden alsof ze vloeibaar waren. De lucht was dik van rook, zweet en iets wat onmiskenbaar naar verlangen rook. Bo bewoog zich op het ritme, verloren in de hypnotiserende beats. Haar ogen half gesloten, haar lijf vloeide tussen de anderen op de dansvloer, één met de muziek tot ze plots iets voelde. Een hand. Licht, bijna toevallig, langs haar heup.
Toen ze haar ogen opende, stond ze tegenover haar. Donker haar, nat van de dampende lucht, pupillen vergroot, glimlach scheef en uitdagend. De blik van het meisje liet Bo’s adem even haperen. Zonder woorden begonnen ze samen te dansen. Geen ongemak, geen twijfel verstrengeld in elkaar. De warmte tussen hen groeide, elke aanraking langer dan nodig, elke blik vol met vuur. “Ik ben Lou,” fluisterde ze tegen Bo’s oor, haar lippen raakten net haar huid. Bo voelde het tot in haar onderbuik.
“Kom,” zei Lou, en haar vingers haakten speels in de rand van Bo’s top. “Ik weet een plek…”Bo wilde iets zeggen, iets flirterigs, iets doms zelfs maar precies op dat moment trok de massa tussen hen in. Een groep feestgangers duwde zich een weg naar voren, lichten flitsen harder, de beat sloeg over in een andere track. En Lou… was verdwenen.
Ze draaide zich om, speurend tussen lichamen en licht, maar de dansvloer had haar opgeslokt. Alleen de hitte van hun korte aanraking tintelde nog na op haar huid. Bo dwaalde rond, eerst langzaam, toen gefrustreerd in een zee van lichamen voelde ze zich ineens leeg. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom had ze haar niet meteen gevolgd? Waarom had ze haar naam niet eens gezegd? De uren gleden voorbij in een waas van muziek,drank en drugs, maar niets kwam in de buurt van wat ze daar op die dansvloer had gevoeld. Tot…..
Een eerste knal spleet de lucht. Het was bijna middernacht. Vuurwerk spatte open boven het veld, fel en chaotisch. En daar, badend in rood en goud licht, stond ze. Lou. Aan de rand van het veld, net buiten de massa, hoofd omhoog, ogen glanzend in het schijnsel van de knallen. Hun blikken kruisten elkaar. Bo’s hart sloeg over. Lou glimlachte traag, als iemand die al wist dat dit moment zou komen.
Bo liep op haar af, sneller, en toen ze dicht genoeg was om haar adem te voelen, greep Lou haar bij haar shirt en trok haar zonder waarschuwing naar zich toe. Hun lippen raakten elkaar ruw, hongerig, alsof ze alle gemiste tijd wilden inhalen.
Handen verkenden, lichamen drukten zich tegen elkaar aan. Het vuurwerk boven hen verdween volledig naar de achtergrond. “Ik zocht je,” hijgde Bo tegen haar mond.
“Ik wist dat je me zou vinden,” antwoordde Lou, haar stem laag, haar hand al glijdend onder Bo’s shirt. “En nu… laat ik je niet meer los.”
Lou trok haar mee, geen woorden nodig. Hun vingers verstrengeld, rennend tussen dansende mensen, voorbij bars en flikkerende lichtinstallaties. De muziek denderde nog steeds, maar nu voelde het als achtergrondgeluid een soundtrack van hun opbouwende honger naar elkaar. Achter een van de grote LED-torens, waar kabels liepen en een zwarte doek scheef over een hek hing, stopten ze. Bijna geen licht, nauwelijks zicht… maar net niet donker genoeg om helemaal onzichtbaar te zijn.
Bo’s rug werd tegen een metalen constructie gedrukt. Koud. Schurend. Maar het deerde haar niet. Lou was al tegen haar aan lippen op haar hals, tanden die plagend haar huid beetjes achterlieten. “Hier?” fluisterde Bo, haar stem rauw van verlangen. “Hier,” bevestigt Lou. “Of wil je dat ik wacht tot morgen?”
Bo’s antwoord was een diepe kreun toen Lou’s hand onder haar rok gleed, haar vingers ruw en doelgericht. Ze beet op haar lip om haar geluiden te onderdrukken, ogen half gesloten terwijl haar lijf begon te beven. De wetenschap dat slechts een paar meter verder mensen dansten, dronken, zich nietsvermoedend overgaven aan de muziek… het maakte alles duizend keer intenser.
Lou fluisterde dingen in haar oor die Bo liet smelten. “Je bent zo nat… en iedereen zou het kunnen zien als ze nu om het hoekje kijken… vind je dat opwindend?” Bo knikte, haar adem stokte. Tegelijk met een luide knal in de lucht gleed Lou twee vingers in haar, langzaam, diep. Bo greep zich vast aan het hek achter haar, haar hoofd achterover, haar heupen duwend tegen Lou’s hand. De climax kwam met een golf van warmte, geknepen adem, en vuurwerk dat de lucht vulde alsof het speciaal voor haar losbarstte. Ze beefde, trillend tegen de metalen muur, terwijl Lou haar vasthield, haar lippen zachtjes over Bo’s nek bewegend.
“We zijn nog niet klaar,” fluisterde Lou. “Ik wil dat je mij straks ook zo neemt.” Nog nahijgend, met trillende benen, trok Bo haar top recht. Ze keek Lou aan, die blik was allesbehalve voldaan. Nee, daar zat nog honger in. Vies, geil, ongeduldig. “Volg me,” zei Bo, haar stem hees. Lou grijnsde en deed wat haar werd gezegd, als een brave duivelin.
Ze zigzaggen tussen mensen door, richting het veld achter het hoofdpodium waar de rijen Dixie-toiletten stonden. De lucht hing vol met een mengelmoes van afterparty, alcohol en ongeduld. Een paar stonden open, de meeste bezet, maar Bo trapte zonder pardon een deur open van een lege. “Naar binnen,” commandeerde ze. Lou’s ogen flikkeren van opwinding. De ruimte was smal, zweterig, nauwelijks genoeg plek om je om te draaien en perfect. Bo duwde de deur dicht achter zich, draaide de vergrendeling met een klik. Het donkerblauwe plastic om hen heen kraakte onder hun bewegingen.
Lou ging meteen op het gesloten toiletdeksel zitten, benen gespreid, rok omhoog geschoven. “Doe met me wat jij wil,” fluisterde ze, haar stem rauw. Bo knielde voor haar, haar handen onder Lou’s shirt, lippen tegen haar buik. Ze proefde zout, adrenaline, en onder alles: pure geilheid. Lou beet op haar vingers om het niet uit te schreeuwen toen Bo haar tong tussen haar benen liet glijden. De ruimte was klein, de geluiden onvermijdelijk. Elke natte lik, elk hijgend zuchtje, elke gespannen kreun klonk duizend keer harder. Mensen liepen buiten langs – gesprekken, gelach, voetstappen – maar daarbinnen, tussen die dunne plastic muren, bestond alleen dit moment.
Lou trok Bo’s hoofd dichter tegen zich aan, haar lichaam gespannen als een snaar. “Ja… ja… fuck, ja…” Ze kwam met schokkende heupen, lippen strak op elkaar, een zacht gesmoorde gil tegen de palm van haar hand. Bo stond op, haar gezicht glanzend, haar ogen donker van lust. Lou trok haar naar zich toe en kuste haar – alles proefde naar wat van haarzelf kwam.“Jij... bent gevaarlijk,” hijgde ze. Bo glimlachte. “En jij bent nog niet klaar…"
De lucht sloeg in hun gezicht toen de deur van de Dixie weer openklapte. Bo kneep haar ogen dicht bij het felle licht, haar hand nog steeds rustend op Lou’s dij. Lou liep als in een roes, haar gezicht rood en glimmend, haar benen lichtjes bevend – maar haar ogen? Die brandden en waren enorm.
Mensen liepen langs, sommigen keken op, anderen gaven geen fuck. Festival Logica. Alles mocht, niemand vroeg wat. “Waarheen?” vroeg Lou hees, haar stem nog schor van haar kreunen. Bo grijnsde, likte haar lippen langzaam. “Weg van het lawaai.” Ze liepen, verder langs de hekken, achter het terrein, waar het gras hoger stond, het licht vager werd, en alleen de lage dreun van bassen nog voelend door hun lijf.
Bo trok Lou achter zich mee tussen twee grote opslagcontainers. De grond was stoffig, het rook naar bier en oude speakers, maar hier… hier was niemand. Ze draaide Lou met haar rug tegen het metaal en keek haar aan, langzaam, gretig. “Mijn beurt,” fluisterde Lou met een schorre grijns. Bo lachte zachtjes. “Oh schatje… ik dacht dat je dat nooit zou vragen.”
Ze greep Lou’s polsen, tilde ze boven haar hoofd en hield ze daar tegen de containerwand. Haar lippen vonden die van Lou weer, maar dit keer was er geen haast – alleen die diepe, pulserende honger die traag wilde uitrekken. Met één hand trok ze Lou’s top omhoog, beet zacht in haar borst, liet haar tanden over de huid glijden. Lou liet haar hoofd achterover vallen en liet het geluid ontsnappen dat Bo’s lijf deed trillen: een rauwe, open kreun van pure overgave.
Bo liet haar vingers over Lou’s buik glijden, tot aan haar slipje. Ze voelde de warmte al, nat door de dunne stof. “Weet je wel… hoe geil je me maakt?” Ze kneedde haar tussen haar benen, traag en stevig. Lou’s knieën knikten bijna, alleen Bo’s lichaam hield haar overeind.
Ze gleed in haar, langzaam, diep, terwijl ze met haar andere hand Lou’s mond bedekte. “Stil,” fluisterde ze tegen haar oor. “Of je laat het hele terrein weten hoe lekker ik je neem.”Lou kreunde tegen haar hand, haar lichaam strak gespannen als een snaar, haar heupen rollend tegen Bo’s vingers in een ritme dat alleen zij twee kenden.
Bo versnelde, haar duim wreef rondjes over Lou’s kloppende clitje, haar mond zakkend naar Lou’s hals, zuigend, bijtend, markerend. En toen kwam Lou trillend klaar, snakkend naar adem, haar hele lichaam golvend tegen het koude staal van de container. Bo hield haar stevig vast, ving elke beweging op, elke schok, elke siddering.
Even bleef het stil. Behalve hun ademhaling. Lou opende haar ogen, nog wazig, en zei met een scheve lach: “Ik wil dat dit niet stopt.” Bo leunde tegen haar aan, hun lichamen zwetend en verstrengeld. “Dan stoppen we toch niet.”
De stad was stil toen Bo met Lou aan haar zijde haar voordeur opende. Haar sneakers klakten zacht tegen de tegels in de hal. Lou stapte aarzelend naar binnen, nog steeds half in trance, haar hand losjes in de hare, alsof ze bang was dat het allemaal zou verdwijnen zodra ze losliet. Bo gooide haar sleutels op een kastje, keek even achterom. “Ik weet niet wat jij normaal doet na een Dixie-quickie,” zei ze met een scheve glimlach. “Maar ik zet thee.”
Lou lachte zacht, moe maar warm. “Ik… heb eigenlijk geen idee wat ik nu doe." "Alles voelt een beetje alsof ik door iemand anders bestuurd wordt." Ze gingen zitten op Bo’s oude bank, benen opgetrokken, dampende mokken in hun handen. Buiten begon de lucht langzaam te verbleken. De ochtend diende zich aan, maar de nacht hing nog tussen hen in. Lou draaide zich iets naar haar toe. “Mag ik iets geks zeggen?” Bo knikte, haar blik zacht. “Ik heb dit… nog nooit gedaan. Met een vrouw,” zei Lou, en haar ogen zochten Bo’s blik. “Niet zo." "Niet… echt.” Bo liet haar mok zakken. “Echt?”
“Niet dat ik niet wist dat ik vrouwen aantrekkelijk vond,” ging Lou verder, haar stem voorzichtig. “Maar dit was… iets anders." "Jij was iets anders.”
Bo’s hart sloeg een klein sprongetje. Ze schoof dichterbij en legde haar hand op Lou’s dij. “Ik weet niet wat dit is… maar ik weet wel dat het iets is." "En ik vind het fucking heerlijk.”
Lou glimlachte, breder nu. “Mag ik blijven?” Bo trok haar zachtjes naar zich toe. “Ik hoopte al dat je dat ging vragen.”Ze verdwenen onder een dekentje, hun lichamen tegen elkaar geplooid. Geen opwinding, geen haast, alleen warmte. Lou’s hoofd tegen Bo’s borst, haar ademhaling langzaam en zwaar. In het eerste licht van de ochtend vielen ze in slaap. Hun lichamen zijn vermoeid, maar hun zielen zijn gloeiend van iets nieuws.
Bo werd wakker van iets zachts tegen haar hals. Lippen. Warm, traag, dromerig. “Goedemorgen,” fluisterde Lou, haar stem schor en sexy. Bo rekte zich uit, haar benen verstrengeld met Lou’s. “Word je altijd zo wakker?”
“Alleen als ik naast iemand lig die me helemaal van mijn stuk heeft gebracht.” Bo draaide zich op haar zij, haar vingers gleden meteen onder Lou’s shirt. “Dan moet ik daar nog eens werk van maken.” Ze kusten elkaar, lui, langzaam. Maar de hitte groeide snel. Lou duwde Bo op haar rug, kroop bovenop haar, haar dijen wrijvend tegen Bo’s heupen. “Ik wil het nu anders,” fluisterde Lou. "Langzaam." Zacht. "Maar nog steeds… alles.” Bo zuchtte van verlangen, haar handen tastend over Lou’s rug, haar heupen omhoog duwend.
Lou boog zich voorover, haar lippen vonden Bo’s borst, haar tong tekende lijnen over haar huid. Ze liet haar vingers over Bo’s buik glijden, tussen haar benen, cirkelend, tergend traag.Bo kreunde zacht. “Fuck… Lou…” “Ik wil dat je komt en mijn naam roept,” fluisterde Lou.
Bo’s vingers klauwen in de lakens toen Lou haar vakkundig naar de rand bracht – traag, teder, en toch genadeloos. Haar adem versnelde, haar lichaam spande zich op, en toen kwam ze schokkend klaar, fluisterend, de naam Lou als een gebed op haar lippen.
Lou kuste haar traag, hun lichamen zwetend, warm, verstrengeld. En dit keer… geen Dixie, geen festival, geen publiek. Alleen zij tweeën. Echt. Naakt. En misschien wel het begin van iets groters.
Bo lag nog na te hijgen, Lou’s vingers rusten op haar buik, hun lichamen verstrengeld in de warme stilte van de ochtend. Ze wisselden een blik waarin geen woorden nodig waren, alleen een stille belofte dat dit geen eenmalige roes was. Buiten begon de dag, maar binnen bleef het nog even nacht…….